yalnızlığın rengi yeşil olsun...

papatya yapraklarımı yoluyor tek tek,

her bir parçamı dağıtıyor rüzgar,

çıkmaz sokaklara...

anlamsız düşünceler ağırlaştırırken vücudumu,

bilincimi kaybedip yalpalıyorum,

umudumu kaybettiğim o anda,

yapraktan daha hafif bir el ,

okşuyor yüreğimi,

adeta su serpiyor...

bir tek taşlar misafir ediyor beni,

soğuk,

içime işliyor 

yüreğimin yamacına tırmanıyor,

gücümün son damlasını da emdiğinde,

yalnızlığa terk ediyor..

Asil bir ölüm bekliyor,

yalnızlığın tarlasına,

ekin ekenleri,,,,