Ortası olmayan bir defter gibi kolay dağılıyor,
dağıtıyor beni rüzgara kapılan kağıt gibi
yaprakları kopmaya hazır bir papatya,
son çare yapışıyor umutsuzca parmaklara
sona geldin artık
üzgünce söylenen'sevmiyor'
kopan yapraklarla kaybolan aşkın tozları
her yanı sarıyor aniden
beyazla örtüyor üzerini tüm gözlerin
şu saatten sonra kefeni andırıyor
sırıtıyor maskenin gözleri
açmak için kollarını güç toplayan
her bir adımda daha çok büyüyen
korkağa dönüşüyor..
kaçıyor çok uzaklara dahi
çıkmaz sokaklara...
işte o zaman kayboluyor....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder